ماحصل تلفیق دو یا چند رسانه، ذهن مخاطب عام� و نامنتقد را قبل ازاین که متوجه سوالاتی اساسی چون خاستگاه و چرایی این رویکرد کند، با چگونگی آن روبرو می سازد، این اتفاق از ورای شناختی ته نشین شده در پس ذهنش از تک تک آن رسانه ها صورت می گیرد، و باز به طور ناخودآگاه آن را مورد نقد و بررسی قرار می دهد، به نظر می رسد این اتفاق کاملا ذهنی، همزمان رخ می دهد و تاکیدا فقط مبحث چگونگی تلفیق را، حلاجی می کند. بنابراین فرضیه، مولف این نوع آثار می باید ویژگی ها و ظرایف هر دوی این مدیوم ها را به طور کامل شناخته باشد. به نظر می رسد در این یادداشت کوتاه، مجال بررسی فقط همین مسیر� محیا باشد. از این جهت به طرح سوالاتی چون، چه چیزی در تم اثر مولف آن را به تلفیق دو رسانه در خلق آن رهنمون می شود، نمی پردازیم. تله تئاتر ماه معصوم در مواجهه با مخاطب عام موفق به نظر می رسد، پرداخت داستانی به نحوی در میانه روایت های تلویزیونی و تئاتری قرار گرفته است، این وجه کار به نحوی بسیار بارز و البته مطلوب، در پیشرفت موازی دو داستان نمود یافته است. این ویزگی به تنهایی می تواند به میزان قابل توجهی رضایت مخاطب را محیا سازد، صرف نظر از دیگر ویژگی هایی که در داستان وجود دارد و در مسیری صحیح شکل گرفته است؛ مثل شخصیت پردازی موثر و ضرباهنگ و ویژگی هایی از این دست که آن ها هم تقریبا همان ویژگی مذکور را دارند، مثلا شخصیت ها را نمی توان به شخصیت های صحنه ای و یا تنها تلویزیونی منتسب دانست، همین طور ضرباهنگ و ریتم کار و نقاط تلاقی دو داستان. پر واضح است که این همه اگر در اجرا به شکلی صحیح سامان نیابند، آن نتیجه مذکور حاصل نمی شود. در سنجش کیفیت اجرا می باید عوامل متعددی را در نظر داشت مثل صحنه؛ صحنه این نمایش از نوعی ست که غالبا در سریال ها و تله تئاترها دیده و می شناسیم ممکن از این جهت مطلوب به نظر نرسد، چراکه شاید هر نوع تکراری خوشایند طبع زیباپسند نباشد، اما نقد از این منظر، همان طور که ذکر شد از حوزه این نوشتار خارج است، اما با رویکرد مطروحه می تواند بد نباشد، چراکه درست با همان معیارهای ذهنی و ته نشین شده مخاطب آشناست، لذا آن را می پسندد، نکته مثبت و جالب توجهی که در طراحی صحنه دیده می شود که البته نیاید فراموش شود که مربوط به بحث راکوردگیری و ثبت صحنه هاست، آن تغییرات جزئی ای هستند که در دو صورت داستان اعمال می شوند، تحقق این ظرافت می تواند ذهنن مخاطب را راضی نگه دارد. نکته دیگر در این رابطه متوجه بازی هاست، در بین بازیگران حرفه ای همواره این مساله مطرح است که بین بازی تئاتری و تلویزیونی و یا سینمایی تفاوت هایی فاحش وجود دارد که بازیگر توانا باید آن ها را بداند و بتواند از عهده تفکیک آن دو نیز برآید، این مهم در این نمایش در حد قابل توجهی محقق شده است، نکته دیگر در ارتباط با همین موضوع طراحی حرکات دوربین است که تحقیقا تلاش بازیگران را تکمیل کرده است، هم نگاه تئاتری دارد و هم نگاه سینمایی و تلویزیونی. این ویژگی ها را در دیگر وجوه این اثر می توان یافت با همین کیفیت، مثل ریتم و نور پردازی و دیگر عوامل. به هر روی این اثر توانسته است در حد معیارهای ذهنی مخاطب آشنا به تئاتر و تلویزیون، غریبه و نا مطلوب نباشد. �